Rozdział 2

Po prostu biegłam. Nie wiem gdzie, byle jak najdalej. Mam tego dość. Nigdzie nie jestem potrzebna. Rodzice wywalili mnie z domu, z przyjaciółmi się nie dogaduje, brat mnie nie chce. Po co ja w ogóle żyje na tym świecie? Zimna noc dała mi swe znaki, mocniej objęłam się rękami i dalej biegłam. Zatrzymałam się na moście i rozejrzałam dookoła. Łzy psuły mi widoczność i płynęły strumieniem. Dlaczego to wszystko musi się tak toczyć? Wyjęłam telefon z kieszeni kurtki, ponieważ zaczął wibrować. Na wyświetlaczu było zdjęcie śmiejącego się Deidary. Spojrzałam na zegarek, była czwarta nad ranem. Rozłączyłam go i schowałam komórkę do kieszeni. Oparłam głowę o ręce, leżące na poręczy. Z Deidarą zawsze się kłóciliśmy i biliśmy, ale myślałam że to normalne u rodzeństwa. A okazało się, że on po prostu mnie nie chce i nie kocha. Moja kieszeń znowu zaczęła wibrować. Wyciągnęłam urządzenie i nawet nie patrząc rozłączyłam go. Jakaś grupka chłopaków zbliżała się do mnie. Otarłam łzy i udałam, że na kogoś czekam. Spojrzeli w moją stronę i puścili mi oczko. Zaśmiałam się do nich.

-Co taka panna jak ty robi tu sama? – Zaczął jeden i ustał koło mnie. Miał krótkie brązowe włosy, dresy i kurtka nie za bardzo się komponowały, ale mu to najwyraźniej nie przeszkadzało. Patrzyłam chwilę na niego, lecz szybko się otrząsnęłam.

-Czekam. – Oznajmiłam lekko chrypliwym głosem.

-Na księcia z bajki? – Zaśmiał się. – O to jestem. – Wskazał rękami na siebie.

Wybuchłam śmiechem.

-Na księcia na pewno się nadajesz, ale nie mojego. Przykro mi. – Spojrzałam w bok by udać, że sprawdzam czy ktoś nie idzie.

-Jaka szkoda. – Nadal się podśmiewywał. –No dobra, jeśli czekasz na tego swojego księcia to ci nie przeszkadzam. Trzymaj się. – Zawołał, gdy pobiegł w stronę kolegów.

Mimo tego, że nie znałam tego chłopaka to trochę poprawił mi humor. Spojrzałam w niebo i znowu zadrżała mi kieszeń. Wyjęłam telefon i wyłączyłam przychodzące połączenie oraz samo urządzenie. Może by tak po prostu uciec od rzeczywistości? Dać się ponieść? Spojrzałam na idącą grupę chłopaków, którzy mnie zaczepili.

-Ej! – Krzyknęłam. Odwrócili się. – A może jednak chcesz być moim księciem? – Uśmiechnęłam się.

-No jasne. Chodź. – Zawołał mnie gestem dłoni. Pobiegłam do nich. – Co to za zmiana? – Zapytał wpuszczając mnie po między nich.

-Kolega napisał, że nie przyjdzie. – Uśmiechnęłam się. – Gdzie się wybieracie? – Zainteresowałam się.

-Tu, tam. Jakoś sobie radzić w życiu trzeba. – Odpowiedział mi jeden.

-Moi przyjaciele poszliby się po prostu nachlać. – Oznajmiłam

-Po co? Żeby potem nie pamiętać nocy? – Odpowiedzieli mi. – My wolimy kupić słodycze i sok. Pójść nad jezioro, pogadać, posiedzieć. – Zaczął tłumaczyć patrzą w niebo. Byłam w szoku. Tacy kolesie i soczek?

-Jeszcze z nikim takim się nie spotkałam. – Zaśmiałam się

-Wolisz alkohol? – Zapytał i od razu na mnie spojrzał.

-Jestem przyzwyczajona do tego, że ludzie piją, a ja razem z nimi. Dziś chyba odpuszczę procenty. – Rozejrzałam się. - Ale dziwne, że wy nie pijecie, wyglądacie na taką grupę, która lubi wypić i się pobić.

-Bo tak ma być. A tak naprawdę wolimy jeść słodycze niż pić alkohol. Tak. Powiesz, że jak baby. – Tłumaczył się, widać było, że jest trochę speszony i nie wie jak to wytłumaczyć.

-Nie prawda. Doceniam to. W tych czasach to nowość. W ogóle to jestem Sakura. – Uśmiechnęłam się i rozejrzałam się po ich twarzach.

-Cóż za słodkie imię. – Odezwał się jeden, ten który mnie zaczepił. – Ja jestem Jun.

-A ja Kazuo. – Oznajmił blondyn. Miał on dłuższe włosy, jak Naruto. Jego struj był dość podobny do przyjaciela.

-Masu. – Przedstawił się chłopak w długich brązowych włosach.

-Miło was poznać. – Uśmiechnęłam się od ucha do ucha.

-Spożywczy. – Zawołał Kazuo nie zwracając już na nic uwagi. Weszliśmy spokojnie do pomieszczenia. Chłopcy wzięli koszyk i przeszliśmy do działu ze słodyczami. Odruchowo wkładali to co trzeba, pewnie zawsze biorą to samo. Ja stałam obok i opierałam się o pułki. - Chcesz coś, czego nie wzięliśmy? – Zwrócił się do mnie.

-To ja też coś dostanę? Nie mam pieniędzy… - Zaczęłam się tłumaczyć.

-Jesteś księżniczką nie płacisz, wrzucaj co chcesz. – Zaśmiał się Jun. Wyciągnęłam rękę po paczkę Pocky, które nie były zawarte na ich liście. Wtedy od razu ruszyli do części z napojami. Każdy wybrał sobie po butelce jakiegoś soku i ruszyli do kasy. Kazuo wepchnął pełen koszyk Junowi, mówiąc że teraz jego kolej płacenia. Poczekaliśmy na niego przed wyjściem, gdy wrócił poszliśmy dalej.

-To gdzie teraz? – Zapytałam.

-Pójdziemy koło mostu na trawę. Tam prawie nigdy nikogo nie ma. – Oznajmił Jun i zaczął kierować się w tamtą stronę.

Idąc chłopcy opowiadali mi jakieś śmieszne sytuacje z ich szkoły i życia. Czasem nie mogłam wyrobić ze śmiechu, kiedy doszliśmy do mostu Jun i Kazuo złapali mnie za rękę bym nie spadła schodząc na dół. Usiedliśmy na trawie. Mi było dosyć ciężko to zrobić ze względu na moją sukienkę. Usiadłam bokiem i wyprostowałam nogi. Chłopcy usiedli po turecku. Wyjęli słodycze i zaczęli je otwierać. Dalej rozmawialiśmy i śmieliśmy się z wszystkiego co można. W tym momencie poczułam szczęście, takie prawdziwe. Śmiałam się ile wlezie.

-Jesteś naprawdę mili. – Oznajmiłam po długiej rozmowie.

-Czy ja wiem. – Zaczął Jun patrząc na wodę.

-Zabraliście ze sobą nieznajomą dziewczynę i nie chcieliście jej zrobić nic złego. To nie jest już pokazanie dobra? – Zapytałam, uśmiechając się.

-Może i tak. – Oznajmili razem.

-Dziękuję, pomogliście mi się wyrwać z zabójczych myśli. Tak naprawdę na nikogo nie czekałam. Raczej uciekałam od wszystkiego. – Powiedziałam. Nie wiem czemu, ale miałam chęć po prostu im powiedzieć o całym moim życiu.

-Nie ma sprawy. Więcej nie myśl o samobójstwie. Zranisz tym swoich bliskich. – Zaczął tłumaczyć Kazuo.

-Moi bliscy się mną nie interesują. –Wydukałam i spojrzałam z powrotem na jedzenie.

-Na pewno interesują, tylko boją się tego powiedzieć. – Nadal starał się mnie przekonać. Naprawdę są mili. Jeszcze nikogo takiego nie spotkałam.

-Mój brat powiedział, że nie chce mnie w domu, moi rodzice wywalili mnie z rodzinnej willi, a przyjaciele… Przestałam się z nimi dogadywać. – Łzy zaczęły napływać do moich oczu. Po prostu nie wiedziałam co mam ze sobą zrobić. Potrzebowałam się wygadać. Nawet im.

-Jeśli oni Cię nie chcą to pomyśl, że my bardzo nie chcemy byś umarła. Wymieńmy się numerami, możemy się spotykać w weekendy. – Wyjęłam z kieszeni telefon i włączyłam go. Zaczął wibrować. Ciągle nie przestawał od natłoku wiadomości i nieodebranych połączeń. Spojrzałam na nie. Wszystkie od Deia, zerknęłam w esemesy. „Gdzie jesteś?”, „Wszystko w początku?”, „Odbierz ode mnie.”. Chłopcy także zerknęli na mój telefon. Byli w szoku, że nadal nie przestawał dzwonić. Wiedziałam, że Deidara wcale się o mnie nie martwi tylko o powrót do Ameryki.

-Ten Dei chyba bardzo się o ciebie martwi. – Zaczął Kazuo, który chyba był najbardziej czuły z ich wszystkich. Patrzył na mnie smutnym wzrokiem, jakby chciał mi przekazać, że sam się o mnie martwi.

-Boi się, że rodzice każą mu do nich wrócić, jak mi się coś stanie. Tyle. – Szybko odpowiedziałam. – To jakie macie numery? – Po kolei podali swój numer, a ja podałam im mój. Spojrzałam na zegarek. Piąta rano. Nie zwracając już uwagi na akcję z telefonem dalej rozmawialiśmy.

-Sakura! – Usłyszałam swoje imię. – Saki! – Wołanie nie ustępowało, a raczej było coraz głośniejsze. Rozejrzałam się, ale nic nie zauważyłam. Najpierw pomyślałam, że się przesłyszałam, lecz chłopcy także zaczęli się rozglądać.

-Chyba ktoś cię szuka. - Oznajmili i zaczęli zbierać rzeczy. – Chodź. – Podali mi rękę bym wstała. Weszliśmy na górkę i skierowaliśmy się w stronę krzyku.

-Saki! – Krzyk był coraz bardziej donośny. W pewniej chwili zauważyłam jak ktoś wybiega z za jakiegoś domu. Długie blond włosy, zawiązane w kitkę przyklejały się do twarzy mojego brata. Jego twarz wyrażała tysiąc emocji. Ale najbardziej mogłam wyczytać strach. Deidara histerycznie rozglądał się dookoła. – Sakura! – Krzyczał dalej, a my powoli szliśmy w jego stronę. Nie wiem czemu. Sama bym nie poszła. Nie mam chęci jeszcze z nim rozmawiać. Nadal nie przeanalizowałam wszystkiego. Nie wiem co mam mu powiedzieć, nie wiem co on mi powie. Nie wiem… Po prostu nie wiem nic. Chłopcy nie ustępowali to i ja stąpałam dalej. Blondyn spojrzał w naszą stronę. Od razu rzucił się sprintem do mnie. Złapał mnie za ramiona i dotykał po twarzy, jakby sprawdzał czy to nie jego zwidy. – Jak ja się o ciebie martwiłem. Nie rób takich rzeczy więcej. – Patrzył mi w oczy. Nie bał się tego. Lecz ja szybko odwróciłam od niego wzrok.

-Martwiłeś się tylko dlatego, że przez to możesz wrócić do Ameryki. – Rzuciłam mu, nie zwracając uwagi na to czy to go zaboli. Spojrzał na mnie nie dowierzając w moje słowa.

-Jesteś przemarznięta. – Olał moją wypowiedź i zmienił temat. – Wracajmy do domu. – Złapał mnie za rękę i dopiero wtedy rozejrzał się, zobaczywszy trójkę chłopaków. – A wy to kto? – Był zszokowany, nie wiedział co powiedzieć. Widziałam to po jego twarzy.

-To są moi nowi przyjaciele. Pomogli mi. – Wytłumaczyłam szybko.

-Okej. Niech ci będzie. Spotkasz się z nimi kiedy indziej chodź do domu. Cześć. – Rzucił im i pociągnął mnie w stronę naszej ulicy. Szliśmy w milczeniu. Chyba żadne z nas nie miało odwagi nic powiedzieć. Gdy minęło z pięć minut Dei nie wytrzymał.

-Byłaś w domu. Twoja torebka i szpilki były na przedpokoju. – Gestykulował niemiłosiernie. Nadal nie schodziły z niego nerwy.

-Byłam. – Dałam tylko jedno słowo. Nie miałam chęci o tym rozmawiać.

-Co ci przyszło do głowy, żeby uciekać i nie odbierać telefonu. – Podniósł głos. Podniósł głos?! Jak to. Od kiedy on podnosi na mnie głos. Jest moim bratem, a nie ojcem.

-To, że mam wszystkiego dość. Nie dogaduje się z ludźmi, rodzice wywalili mnie z domu, a ty mnie tu nie chcesz. – Do oczu znowu zaczęły mi napływać łzy. Olałam już to, że przed chwilą prawie na mnie krzyczał.

-Czemu mówisz, że cię nie chce. – Jego głos lekko drżał, jakby się czegoś bał.

-Słyszałam, jak mówisz o tym chłopakom. – Chwilę przeanalizował to co powiedziałam.

-To nie tak… – Pokręcił głową i ustał na środku chodnika.

-A jak? – Przerwałam mu, lekko podnosząc głos z nerwów. – Co przesłyszałam się?! A może wymyśliłam to sobie?! – Zaczęłam krzyczeć.

-Nie. Tak mówiłem to zdanie, ale nie wiesz wszystkiego. Boje się, że coś ci się stanie, boje się, że nie dam rady dać ci dobrego przykładu. To co że masz szesnaście lat, nadal go potrzebujesz. Jestem tylko głupim osiemnastolatkiem, nie umiem się kimś zajmować. – Mówił prawdę, jak kłamie to jego wzrok krąży, a teraz patrzył tylko przed siebie. Poczułam ukucie w sercu, po prostu zrozumiałam że go strasznie zraniłam. – Co ja mam na to poradzić, że nie umiem się tobą zająć? – Był załamany. Zrobiło mi się go żal. Wydzwaniał do mnie dwie godziny, a ja go olewałam, pewne myślał o najgorszym.

-Przepraszam. – Mój wzrok spadł na ziemię. – Że jestem taką egoistką i myślałam tylko o sobie. Przepraszam, że musiałeś się dziś o mnie martwić. – Nie wytrzymałam, mimo tego, że zazwyczaj jestem jędzą nie umiem przepraszać. To dziś nie mogłam nic nie mówić. Martwił się, a ja to olałam. Czekałam chwilę nie usłyszałam żadnego słowa tylko poczułam jak mnie obejmuje.

-Błagam nie rób tego więcej. – Łzy naleciały mi do oczu, dawno nie czułam tej miłości. Rodzinnej miłości. Dawno nikt mnie nie przytulał. Chciałam tak zostać do końca życia.

-*-

Obudziłam się rano. Usiadłam na łóżku i zaczęłam analizować co stało się wczoraj. Po przytuleniu wróciliśmy do domu. Dei zrobił ciepłą herbatę, a potem poszliśmy spać. Wszystko wracało do normy. Ta jego czułość była tylko wczoraj, dziś wrócimy do realnego świata. Wyszłam z łóżka i zabrałam ze sobą telefon. Włączyłam go, była dziesiąta oraz zauważyłam nieprzeczytane wiadomości. Sprawdziłam je. Większość była od Deidary z wczoraj, ale trzy były od chłopców. Pytali się czy dotarłam do domu i czy wszystko się ułożyło. Odpisałam im, a po pięciu minutach dostałam odpowiedź, że mam dzwonić, kiedy będę miała czas, to się spotkamy. Rzuciłam telefon na łóżko. Zabrałam z szafy moje ubrania i poszłam do łazienki. Wzięłam długi prysznic. Myślałam o wszystkim. O tym, jak Deidara musi się czuć mając mnie na barkach. Tak naprawdę w pewnym sensie jest teraz moim opiekunem. Jeśli coś mi się stanie to on bierze za to odpowiedzialność. Ale bardziej od tego bałam się iść jutro do szkoły. Spotkać się z Naruto, Sasuke, Ino i całą resztą. Nie miałam chęci się im tłumaczyć. Ale także nie chce z nimi w ogóle nie rozmawiać. Chciałabym by po prostu było wszystko jak dawniej. Chce się z nimi spotykać, rozmawiać, śmiać, odwalać głupie rzeczy. Po prostu robić to co kiedyś. Przeszkadza mi w tym wszystkim Karin, która zajęła moje miejsce. A może to ja się zmieniłam? Nawet jeśli to nie powinnam się aż tak zmienić po roku, żeby nawet się z nimi nie dogadywać. Za dużo myślę, co będzie to będzie, trzeba poczekać do poniedziałku i zobaczyć, jak wszyscy zareagują.

-*-

Zatrzymaliśmy się pod budynkiem szkoły. Wyszliśmy z samochodu, rzuciliśmy krótkie „cześć” i każdy poszedł w swoją stronę. Weszłam na drugie piętro i weszłam do klasy. Olałam wzrok ludzi, który spoczywał na mnie. Przy ławce nie było jeszcze Kiby, więc usiadłam przy ścianie i się rozpakowałam. Poczułam czyjś wzrok, który po prostu rozdzierał mnie na pół, jak jakiś laser. Odwróciłam się do tyłu i zobaczyłam tą cała gromadkę z imprezy. Patrzyli na mnie i szeptali coś. Prychnęłam, odwróciłam się w stronę tablicy i założyłam słuchawki na uszy. W wejściu pojawił się Sasuke. Pierwsze na co spojrzał to na grupę z tyłu, a potem na mnie. Zaczął iść po schodach w górę, ale nie na samą. Zajął miejsce koło mnie. Co mu się do cholery stało? Jest jakiś dziwny. Nigdy nie zwracał na mnie uwagi, zawszę się wyzywaliśmy, a teraz spokojnie siada koło mnie. Wyją mi słuchawkę z ucha.

-Jak tam? – Zapytał patrząc na mnie tym nieznaczącym wzrokiem.

-Nie ważne. – Oznajmiłam, zabierając mu słuchawkę z ręki.

-Gdzie się wczoraj błąkałaś? – Zapytał znienacka.

-Nigdzie. Siedziałam w domu. – Oznajmiłam mu. Nie chce by wiedział, że Deidara mnie szukał.

-Ja znam inną historię. Itachi wrócił do domu przed piątą. – Zerknęłam na niego pytająco, co to ma do rzeczy? -  To dziwne, bo wraca zawsze około czwartej. Powiedział, że szukał ciebie. – Załamałam się. Wyjęłam drugą słuchawkę z ucha, a mój wzrok świadczył o tym, że to co mówił to prawda. - Więc raczej nie siedziałaś w domu. – Spojrzał na mnie chytrze.

-Ojeju! I co teraz? Dowiedziałeś się o wszystkim i co? – Zawołałam udając przerażoną. Tak naprawdę nie byłam aż tak do tego obojętna. Nie wiem co jeszcze powiedział mu Itachi. Lepiej żeby wiedział tylko, że mnie szukali. Nic więcej mu nie potrzebne.

-Kłamiesz. To chciałem ci udowodnić. I to śmieszne, że uciekasz z domu, do tego od brata. – Zaśmiał się w swój charakterystyczny sposób. Chciał ze mnie wyciągnąć całą prawdę o powrocie do Konohy. Mi nie za bardzo chciało się o tym mówić.

-Tak bywa. – Odwróciłam wzrok w stronę tablicy. – Nie dowiesz się nic o moim powrocie. Musisz poczekać, aż zacznę wam ufać, jak kiedyś. Wtedy… - Spojrzałam na jego twarz. – Może czegoś się dowiesz.- Uśmiechnęłam się złowieszczo.

-Zamknięta w sobie, jak zawsze. – Wstał z siedzenia. Odwrócił się i chciał już odejść, ale po chwili odwrócił się. – Deidara. – Wypowiedział samo imię.

-Co? Co jest z moim bratem? – Zapytałam zdziwiona.

-On też jest skryty. Ale przed tobą najbardziej. Powiedział ci, że martwi się, bo nie umie się tobą zaopiekować. – Mówił.

-Skąd to wiesz? – Zapytałam szybko.

-Usłyszałem rozmowę mojego brata z twoim. – Patrzył na mnie tym swoim wzrokiem, który świadczył o tym, że góruje nad wszystkimi. – Kończąc to co powiedziałem. – Udał zamyślenie. – To była prawda. To co mówił. – Wyciągnął do mnie rękę, jakby pokazywał jakąś rzecz w powietrzu. – Ale jest i jeszcze jedna część układanki. – Wyciągnął drugą rękę obok. – O której nie wiem czy kiedykolwiek powie ci sam. A jest bardzo ważna. Tak ważna, że powinnaś o tym wiedzieć. Tyle mogę powiedzieć. – Spojrzał na drzwi klasy. – Do zobaczenia. Wisienko. – Zamurowało mnie. O czym Deidara mi nie mówi? Co to ma w ogóle do przebywania w tym samym domu, mieście co mój brat? Dlaczego niby to takie… Ważne?

------------------------------------

Hej! Heloł Kochani!

Dzisiaj mamy drugi rozdział. Wyszedł taki sobie. Wyszedł w długości dobrze, ale jest dość... Nudny. Ale to wy go ocenicie.

Jestem w szoku, bo mam już 4 obserwatorów. Normalnie nie wierzę. :D

Mam nadzieje, że wasze święta i sylwester były takie jakie chcieliście!! Oraz że było dużo prezencików! 

Chciałabym także was zaprosić na mojego drugiego bloga, którego pisze już od dawna, ale miałam na nim przerwę. Lecz teraz znowu do niego wróciłam:

http://nowe-zycie-sakury.blogspot.com/
Oraz zapraszam was na facebook, ponieważ założyłam stronę by powiadamiać was oraz na nim o nowych rozdziałach. Oraz jeśli będę miała jakieś wątpliwości co do czegoś to także was o to zapytam:
https://www.facebook.com/Vikichann

No i na koniec:

Pozdrawiam i miłego weekendu! :)